[AU Fic The Maze Runner] Across The Railway #1 (Minho x Newt)

Title: Across The Railway
Author: Yaoyuay
Fandom: The Maze Runner
Pairing: Minho x Newt
Rating: PG
Warning: Yaoi
 
 
 
 
 
ท้องฟ้าวันนี้เป็นสีเทาอ่อน มีแดดออกนิดหน่อยตอนเช้าแต่อากาศก็ยังหนาวจนต้องใส่เสื้อผ้าหลายชั้นแล้วคลุมทับด้วยโค้ทกับผ้าพันคอ หลังจากหิมะตกตลอดเกือบทั้งคืน บนพื้นเลยยังมีหิมะที่ละลายไม่หมดถูกกวาดกองรวมไว้ริมกำแพงบนพื้นทางเดินบนสถานีรถไฟ แต่ตรงแถบเส้นสีเหลืองบนพื้นชานชาลาหรือบนรางรถไฟเองก็ยังมีร่องรอยสีขาวของหิมะเมื่อคืนเหลืออยู่บ้าง
 
 
 
เหมือนกับทุกวัน มินโฮมามารอรถไฟขบวนเช้าตั้งแต่สถานียังไม่มีคน คุ้นเคยกับชานชาลาโล่งดีพอๆ กับแสงแดดแรกที่ส่องกระทบรางรถไฟ หรือตอนนาฬิกายังเป็นเวลาที่ควรจะยังนอนอยู่บนเตียง แต่หลังจากยืนอยู่คนเดียวสักพัก คุณลุงคนที่คุ้นหน้าทั้งที่ไม่รู้จักชื่อจะมายืนข้างๆ ส่งยิ้มทักทายกันเป็นเรื่องปกติก่อนเพื่อนรอรถไฟต่างวัยของเขาจะก้มหน้าลงไปสนใจหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าในมือ หลังจากพูดคุยกันด้วยคำทักทายตามปกติแล้ว
 
 
 
เกือบปีหลังจากมินโฮตัดสินใจย้ายออกมาอยู่ท่ามกลางความสงบของชานเมือง ยอมตื่นเช้าก่อนคนอื่นหลายชั่วโมงเพื่อยกเวลาให้กับการเดินทางกลับเข้าไปทำงานในเมือง ใช้ชีวิตเวลางานไปท่ามกลางความวุ่นวาย แล้วกลับออกมาหาความเงียบสงบที่เขาไม่สามารถหาจากที่ไหนได้อีกแล้วนอกจากที่นี่
 
 
 
ทุกอย่างคล้ายเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าแล้วหยุดนิ่ง ภาพต้นไม้เหลือแต่กิ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแผ่ขยายออกไปทางพื้นที่ด้านข้างสูงขึ้นไปตามเนินเขา ดินถูกคลุมด้วยหิมะทำให้พื้นถูกปูไปด้วยสีขาวตลอดแนวของต้นไม้ ใกล้เข้ามาที่ชานชาลาฝั่งตรงข้าม แสงแดดส่องมากระทบมากขึ้นจนเขาสังเกตเห็นหิมะบนพื้นกำลังละลายตอนโดนแดดอุ่นๆ แต่ทางฝั่งตรงข้ามของพื้นชานชาลาที่หันหน้าเข้าหากัน ก็ยังไม่มีคนอื่นหรือใครยืนมองกลับมา
 
 
 
แทบไม่มีเสียงอื่นนอกจากเข็มนาฬิกาเรือนใหญ่แขวนอยู่บนเสาชานชาลาขยับเมื่อครบนาที ระหว่างยืนมองรอบตัวอย่างไม่รีบร้อน ซึมซับบรรยากาศยามเช้าของฤดูหิมะตกปีแรกในชนบทอย่างช้าๆ จดจำทุกรายละเอียดของธรรมชาติตั้งแต่ใบไม้ของต้นไม้บนเนินเขาที่เคยเป็นสีเขียว เหลือง จนกระทั่งร่วงจนหมดต้น หรือเสียงของความเงียบรอบตัวระหว่างหิมะค่อยๆ ละลาย
 
 
 
พยากรณ์อากาศบอกว่าอาทิตย์หน้าจะมีหิมะตกตอนเช้า คงได้เห็นภาพแสงแดดส่องชานชาลาอีกเพียงไม่กี่วันก่อนช่วงหนาวจัดของฤดูหนาวจะมาถึง ทำให้พื้นทางเดินทั้งหมดบนสถานีกลายเป็นสีขาวระหว่างละอองหิมะหล่นจากท้องฟ้าเหมือนคืนเมื่อวานตอนเขากางร่มเดินกลับจากสถานี
 
 
 
มินโฮซุกมือลงในกระเป๋าเสื้อโค้ท สูดอากาศเตอนเช้าเข้าไปจนเต็มปอด เก็บออกซิเจนเย็นๆ เอาไว้สักพักก่อนจะปล่อยออกมาเป็นควันจางๆ ความเย็นมารวมตัวกันอยู่ตรงปลายจมูกระหว่างเขายังไม่หยุดมองไปรอบสถานี ความเงียบสงบที่ได้เจอตอนเช้าเหมือนทุกอย่างกำลังเริ่มต้นวันใหม่ทีละนิด เหมือนเข็มนาฬิกาค่อยๆ ขยับไปแต่ละนาที
 
 
 
 
 
 
เข็มนาฬิกาขยับมาถึงเวลาที่รถไฟใกล้เข้าเทียบชานชาลา เพื่อนรอรถไฟของเขาพับหนังสือพิมพ์เก็บเข้ากระเป๋าแล้วมายืนข้างๆ เสียงล้อรถไฟเคลื่อนมาตามรางเป็นเสียงได้ยินจากที่ไกลในความเงียบ ทำให้มินโฮกระชับกระเป๋าสะพายแล้วหันไปมองทางขวา สูดหายใจยาวอีกครั้ง เงยหน้ามองท้องฟ้าสีเทาผ่านขอบหลังคาชานชาลา เก็บบรรยากาศของความเงียบสงบก่อนการเดินทางเข้าไปสู่ความวุ่นวายในเมืองจะเริ่มต้นขึ้นพร้อมรถไฟขบวนยาวนี้ เมื่อพาหนะสำหรับเดินทางตอนเช้าของเขากำลังเคลื่อนที่ผ่านหิมะสีขาวบนพื้นรางรถไฟเข้ามา
 
 
 
ความเร็วในการเคลื่อนที่ของขบวนรถไฟเริ่มชะลอลง เสียงล้อเคลื่อนที่เริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงเสียดสีของโลหะเมื่อใกล้เข้าเทียบชานชาลา มินโฮหันหน้ากลับมามองตรงผ่านรางรถไฟด้านหน้าอีกครั้ง เหลือบสายตาขึ้นมองไปยังฝั่งตรงข้ามในช่วงเวลาไม่กี่วินาทีก่อนขบวนรถไฟจะเคลื่อนมาจอด
 
 
 
 
 
 
เหมือนเวลาถูกทำให้หยุดค้างกลายเป็นหิมะ ทุกเสียงรอบตัวหายไป ไม่มีการขยับเคลื่อนไหว แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่กระพริบตาหรือหายใจ เมื่อภาพชานชาลาที่เคยว่างเปล่าถูกเติมเต็มด้วยคนๆ หนึ่ง ร่างผอมสูงในชุดเสื้อโค้ทยาวสีเทากับผ้าพันคอดำซ่อนชายผ้าเอาไว้ในเสื้อโค้ทติดกระดุม ผมสีบลอนด์สะท้อนแสงแดดอ่อนที่ส่องมา ใบหน้าก้มมองพื้นก่อนจะหันไปทางทิศที่รถไฟฝั่งเขากำลังเข้าเทียบชานชาลาเหมือนภาพช้า
 
 
 
เป็นความรู้สึกแปลกอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้น ทั้งโหยหาและเจ็บหน่วงในอกก่อนหัวใจจะรัวหนักถี่ขึ้น ลมหายใจติดขัดในช่องท้อง ไม่สามารถกระพริบตาหรือเคลื่อนไหว ตกตะลึงตั้งแต่แรกเห็น ถูกดึงดูดเข้าไปในภาพเบื้องหน้า ตื่นเต้นปั่นป่วนจดจ่ออยู่กับใบหน้าหันข้างและทุกการเคลื่อนไหวเล็กน้อยของคนที่อยู่ห่างออกไปเพียงความกว้างของรางรถไฟ
 
 
 
 
 
 
เสียงกลับมาได้ยินอีกครั้งเมื่อภาพสีเทาเงินของขบวนรถไฟตัดผ่านไปด้วยความเร็วก่อนเทียบจอด บดบังเบื้องหน้าด้วยลมเย็นที่กระทบโดน ปลายเสื้อโค้ทปลิวในทิศทางการเคลื่อนที่ของขบวนรถ เป็นเวลานานที่มองไม่เห็นภาพใดนอกจากการเคลื่อนที่ของรถไฟสีเทาเงินค่อยๆ ชะลอลง ก่อนทุกอย่างจะหยุดลงอีกครั้งเมื่อประตูรถส่งเสียงเปิดออก
 
 
 
มินโฮยังยืนนิ่ง มองตรงด้านหน้าไปยังจุดรวมสายตาเดิมที่ฝั่งตรงข้ามชานชาลา แม้ภาพด้านหน้าจะเปลี่ยนเป็นขบวนรถไฟแล้ว แต่ยังเป็นภาพของชายหนุ่มผมบลอนด์ในชุดโค้ทเทาติดค้างในสายตา ลมหายใจที่เหมือนหยุดไปในไม่กี่วินาทีก่อนหน้ากลับมาเป็นหอบรัวขณะหัวใจในอกยังเต้นถี่อยู่ตลอดเวลา ในหัวสมองขาวโล่งเหมือนโดนลบความทรงจำทั้งหมดที่เคยผ่านมา จำได้เพียงแค่คนที่ยืนอยู่ชานชาลาฝั่งตรงข้ามเท่านั้น
 
 
 
 
 
 
สมองขาวโล่งไม่สามารถคิดอะไรออกนอกจากรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นคือหัวใจยังเต้นเร็วไม่หยุด ร่างกายไม่ขยับเคลื่อนไหวหยุดค้างอยู่กับภาพที่เคยเห็นเบื้องหน้า แม้ประตูรถไฟจะเปิดออกรอให้ก้าวเข้าไป แต่เหมือนสมองจะหยุดทำงาน แล้วขาของเขาก็ไม่ยอมก้าวออกไป
 
 
 
“..หนุ่ม..พ่อหนุ่ม”
 
 
 
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนเขาถึงได้รู้สึกตัวเพราะเสียงเรียกของคุณลุงเพื่อนรอรถไฟ แล้วก็ไม่รู้ว่าคุณลุงเรียกเขาอยู่นานเท่าไหร่จากด้านในของขบวนรถ
 
 
 
“ค…ครับ”
 
 
 
ก้าวขาข้ามพื้นชานชาลาไปยังพื้นในขบวนรถ ผ่านประตูที่ปิดลงแทบจะทันทีเมื่อเขาก้าวผ่านมาด้านใน รถไฟยังจอดนิ่งอีกสักพักถึงเริ่มเคลื่อนตัวออก มินโฮเดินไปยืนพิงประตูฝั่งตรงข้าม มองผ่านกระจกขุ่นมัวด้วยไอความเย็นไปยังชานชาลาอีกฝั่ง
 
 
 
รถไฟขบวนวิ่งออกนอกเมืองเข้าเทียบชานชาลาพอดีทำให้มองเห็นเพียงแค่เสี้ยวหน้าของคนที่ยืนอยู่ชานชาลาฝั่งนั้นอีกครั้ง ขายาวใต้เสื้อโค้ทขยับก้าวเข้าไปในขบวนรถสงบนิ่งสวยงามเหมือนภาพวาด ดึงดูดสายตาเขาไว้อีกครั้งด้วยการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย เมื่อร่างในชุดโค้ทสีเทาหายไปจากสายตาเรียกความรู้สึกโหยหาให้กลับมาอีกครั้ง ไม่สามารถตอบตัวเองได้ในสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่วินาทีที่เวลาหยุดเดินเมื่อได้มองเห็น เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้น ทั้งหัวใจเต้นเร็วแรงตลอดเวลา และคำถามที่ได้แต่ถามตัวเองตลอดเวลาที่เสียงเคลื่อนที่ของขบวนรถไฟดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอเมื่อภาพชานชาลาฝั่งตรงข้ามค่อยๆ ไกลออกไป
 
 
 
…จะได้เจออีกไหม…
 
 
 

– T B C –

 
 
 

x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x

 
สัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าจะเขียนเรื่องที่ทำให้พวกเขามีความสุขให้ได้ค่ะ ;////;)
เยียวยาหัวใจขั้นสุดกันไปเลย
 
ตั้งแต่แรกที่อยากเขียนฟิค AU ก็คิดว่ามินโฮต้องเป็นประเภทที่เจอรักแรกพบกับนิวท์แน่ๆ เลยค่ะ
แล้วก็รู้สึกว่าอยากเขียนสองคนนี้กับฉากของสถานีรถไฟจังเลย
เลยเลือกฤดูหนาวกับบรรยากาศเงียบๆ มาให้มินโฮได้เจอกับนิวท์เป็นครั้งแรกค่ะ
แต่จะได้เจอกันอีกมั้ย TBC ค่ะ ^ ^)