[Fic Haikyuu] Silent (Kageyama x Hinata)

Title: Silent
Author: Yaoyuay
Fandom: Haikyuu
Pairing: Kageyama x Hinata
Rating: PG
Warning: Yaoi
 
 
 
 
ตั้งแต่ยะจิซังทำหน้ายิ้มแป้นแล้วถามว่าอยากได้บอลไหมมาทำลายความเงียบที่อึดอัดชะมัดยาดระหว่างที่เขายืนกอดบอลอยู่แล้วมีคาเงยามะยืนหันหลังถือขวดน้ำอยู่ไม่ใกล้เหมือนทุกที แต่ก็ไม่ห่างมากจนไม่รู้ว่าคนที่เคยตัวไม่ห่างกันยืนหายใจใช้อากาศใกล้ๆ กันอยู่ เขาก็ยังตบลูกเสิร์ฟของคาเงยามะแบบจังๆ ไม่ได้เลยสักลูก
 
ตั้งแต่แมทซ์เมื่อกลางวันลูกเสิร์ฟของคาเงยามะที่พลาดส่งบอลมาสั้นไปจนเขากระโดดลงถึงพื้นก่อนจะฟาดมือตบออกไปด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าจะโดนทานากะซังแซวจนเซ็ตเตอร์ขี้บ่นสบถออกมา แต่ก็สังเกตเห็นว่าแก้มของคาเงยามะเป็นสีแดงนิดๆ เพราะอายที่พลาด ลูกเซ็ตลูกที่สองก็กลายเป็นผลักบอลมาไกลเกินมือขวาของเขาจะฟาดเอื้อมตามตบ มือซ้ายเลยต้องทำหน้าที่ไปอย่างเสียไม่ได้ หวุดหวิด บอลเฉียดเน็ตแล้วก็หล่นลงบนพื้นคอร์ทฝั่งตรงข้าม แต่สิ่งที่รู้สึกได้แน่ๆ คือ
 
 
 
…ลูกเซ็ตของคาเงยามะไม่เหมือนเดิม…
 
 
 
 
 
 
ไม่มีอาการลนลานโวยวายเหมือนทุกที มีสติและใจเย็นขึ้นคือฮินาตะคนที่เปลี่ยนไปจากเดิมตรงหน้าเขาที่รู้สึกได้ สามอาทิตย์ที่นอกจากจะไม่ได้ซ้อมด้วยกัน คุยยังแทบไม่ได้คุย แต่วันนี้ตั้งแต่ได้ลงสนามซ้อมแข่งด้วยกันและมายืนข้างกันอีกครั้งในการแข่ง ก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าคนที่เคยขี้โวยวายร้องตะโกนโหวกเหวกตลอดเวลาได้เปลี่ยนไปแล้ว
 
นอกจากตอนแมทซ์แรกของค่ายฝึกวันนี้ที่รู้สึกตัวหลังจากเวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้พอได้ยินเสียงตะโกนจากข้างสนามว่าอาซาฮิไนซ์เสิร์ฟ คือเผลอยืนมองหน้าจ้องตาเจ้าคนตัวเล็กผมส้มแบบที่เขาเองทำหน้าแบบไหนไม่รู้ระหว่างมอง แล้วคนที่เพิ่งตอบสนองลูกเซ็ตที่พลาดของเขาด้วยมือซ้ายเองก็หันมามองหน้าเขาด้วยสีหน้าแบบเดียวกันกับที่เขากำลังรู้สึกอยู่หรือเปล่า
 
 
 
…คนที่พยายามเปลี่ยนแปลงไม่ใช่แค่เขาคนเดียว…
 
 
 
 
 
 
พอบอกรบกวนด้วยครับแล้ววิ่งเข้าไปหายะจิซังที่มาช่วยโยนบอลให้ ฝึกตบบอลเร็วกับคาเงยามะก็ยังไปได้ไม่สวยเหมือนเดิมอยู่ดี บอลที่รู้สึกอย่างกับจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าแต่ก็ลอยผ่านไปมาไม่สั้นก็เลยผ่านหน้าไป คาเงยามะก็เอาแต่ยังไม่ยอมพูดอะไรนอกจากคำสบถอารมณ์เสีย หรือบางทีก็ได้ยินคำสั้นๆ อย่างแค่อีกนิดเดียว สั้นเกินไป หรือลองอีกที ก็ยังไม่เห็นจะยอมบอกว่าเจ้าตัวกำลังจะทำอะไรกับลูกเซ็ตที่เปลี่ยนไป
 
ยะจิซังโยนบอลให้ครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ บอลถูกเซ็ตส่งมากี่ครั้งแล้วก็จำไม่ได้ ขณะที่เหงื่อไหลลงมาตามคางเอาหลังมือขึ้นเช็ดออก กับไหล่ที่ไหวขึ้นลงถี่เพราะหายใจหอบ ก็มีแค่ก่อนหน้านี้ไม่กี่ครั้ง กับเมื่อกี้ก่อนเขาจะทิ้งตัวกลับลงมาสู่พื้นด้วยสองเท้าหลังจากกระโดดขึ้นตามจังหวะของเฟิร์สเทปโป มือของเขาก็เพิ่งได้แตะบอลที่เซ็ตมาจากคาเงยามะแบบเฉียดๆ ได้อีกแค่ทีเดียวแล้วบอลก็กระทบขอบเน็ตก่อนล่วงลงบนพื้นคอร์ทฝั่งตัวเอง
 
 
 
…ฮึ่ย! ยังไม่ได้เรื่องเลย…
 
 
 
 
 
 
แทบจะยกแขนขึ้นผลักบอลส่งออกไปไม่ไหวแล้ว ฮิโตกะซังเองดูท่าว่าจะหมดแรงแล้วเมื่อบอลลูกหลังๆ ที่โยนมาให้เริ่มแผ่วความแรงลง จากที่ฝึกซ้อมมาคนเดียวสมมติการหยุดร่วงลงของบอลกับขวดน้ำเมื่อมาซ้อมกับฮินาตะจริงๆ แล้วจะยากกว่าที่คิดเมื่อความจริงแล้วขวดน้ำที่สมมตินั้นกระโดดได้ แล้วก็เหมือนว่าจังหวะที่เคยกะได้ดีตอนส่งบอลเร็วแบบที่เคยทำจะพลาดไปหมด
 
ไม่รู้ว่าต้องกะระยะ ความเร็ว ความแรงของบอลในระดับไหนถึงจะไปหยุดตรงตำแหน่งเดียวกับที่ฮินาตะวิ่งมา แล้วร่วงหล่นลงตรงหน้าพอดีจังหวะตอนกระโดด กับฝ่ามือที่เหวี่ยงออกมาตบบอลทั้งที่ลืมตา อย่างลูกล่าสุดที่เพิ่งส่งไป ก็กลายเป็นทำให้ฮินาตะตบบอลได้แบบเฉียดๆ เท่านั้น
 
 
 
…ปัดโธ่โว้ย!…
 
 
 
 
 
 
ไม่รู้ว่าคาเงยามะเป็นอะไร พอเลิกซ้อมเก็บของปิดโรงยิมเรียบร้อย เดินไปส่งยะจิซังทางฝั่งอาคารเรียนที่พักของผู้หญิง ความเงียบที่ไม่มีเสียงพื้นรองเท้าเสียดสีกับพื้นโรงยิม เสียงโยนบอล ตบบอล หรือเสียงตอนบอลกระทบพื้น ก็ทำให้รู้สึกอึดอัดอีกครั้งเมื่อไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไรก่อน ทั้งที่ปกติไม่เคยมีปัญหากับการคิดบทสนทนา แต่เพราะว่าไม่ปกติจากการมีเรื่องจนกระโจนเข้าใส่กันครั้งนั้น คำพูดมากมายที่เคยไหลออกมาเองไม่หยุดเวลาอยู่กับคาเงยามะเลยหายไปอย่างกับไม่เคยมีมาก่อน
 
เงียบ เงียบจนได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินอยู่สลับกันของคนสองคน โรงยิมอื่นปิดไฟหมดแล้วแสดงว่าเหลือแค่พวกเขาที่ซ้อมอยู่เป็นคนสุดท้าย ทางเดินยาวก่อนไปถึงอาคารเรียนที่พักมีเพียงแค่แสงสว่างเล็กน้อยจากเสาไฟที่อยู่ห่างออกไปไกลๆ ต่อให้อยากเห็นหน้าหรือหันไปมองหน้าคนที่เดินอยู่ข้างเขาแต่กลับเหมือนไม่ได้อยู่ข้างกันก็คงมองไม่เห็น เลยเลือกจะมองความมืดอีกข้างหนึ่งแทนดีกว่า ช่องว่างที่เว้นไว้ระหว่างเดินข้างกันอยู่กว้างพอๆ กับตอนยืนอยู่ด้วยกันในโรงยิมเมื่อตอนหัวค่ำก่อนซ้อมตบบอลเร็วแบบใหม่ คือเอื้อมมือออกไปหาจนสุดแขนก็สัมผัสมือของคาเงยามะไม่ได้ ทั้งที่ปกติแล้วเวลาเดินข้างกันแค่ขยับเพียงนิดเดียว มือก็แตะโดนกัน
 
 
 
…ยาเงยามะ นายเป็นอะไร…
 
 
 
 
 
 
ไม่รู้ว่าฮินาตะเป็นอะไร ไม่คิดว่าจะเกิดความเงียบขึ้นระหว่างเขากับคนที่พูดไม่เคยหยุดตลอดเวลาได้ แล้วทางเดินมืดๆ ก็ทำให้อึดอัดได้อย่างไม่น่าเชื่อเวลาที่มีแต่เสียงย่ำเท้าบนพื้นซีเมนต์สลับกัน
 
จะยังโกรธเรื่องวันนั้นอยู่หรือเพราะวันนี้เขาส่งบอลให้ไม่ไปถึงมือเลยทำให้เดินอยู่ห่างจากเขาจนแทบอยู่คนละขอบของทางเดิน อากาศรอบตัวมีเยอะกว่าทุกครั้งหรือเปล่านะ ทำไมถึงได้รู้สึกโล่งแปลกๆ เวลาขยับตัวแล้วไม่ชนกัน หรือแกว่งแขนแล้วไม่โดนมืออีกคนข้างๆ เอื้อมมือออกไปจนสุดแขนก็ยังแตะได้ไม่ถึงไหล่ข้างที่เคยโดนต้นแขนเวลาเอื้อมมือไปโอบไหล่อีกข้างแล้วดึงตัวมากอดไว้ แม้กระทั่งตอนนี้ที่เขารวบรวมความกล้าได้มากพอแล้วยื่นมือออกไป คนที่เดินอยู่ข้างเขายังหันหน้าหนีมองไปอีกทาง
 
 
 …ฮินาตะ นายเป็นอะไร…
 
 
 
 

– E N D –

 
 
 
 

x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x

 
อ้ากกกกกก >//[]///<) !! พีคอนิเมไฮคิวตอนเจ็ดมากๆ ค่ะ พีคม้ากกกกก ❤
ทั้งที่พีค IN-OUT มากสุดแท้ๆ ที่เขาหยอกเล่นกันน่าร้ากกกก
แต่ผลของความพีคกลับมาออกที่คู่คาเงะฮินะ !?
 
ชอบโมเม้นต์ที่ทั้งสองคนไม่คุยกันแต่กลับรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของอีกคนหนึ่งได้ชัดเจนเพราะปกติแล้วสนิทกัน อยู่ด้วยกัน คุยกันแทบจะตลอดเวลา พอเห็นได้แต่มองหน้ากันทั้งที่ต้องเซ็ตลูกให้กันเลยอยากเขียนฟิคที่ไม่มีบทพูดสักประโยคเดียวแต่ต่างฝ่ายต่างคิดถึงอีกคนหนึ่งตลอดเวลาดูค่ะ แล้วพอไม่ได้คุยกันก็ต่างคนต่างคิดกันไปต่างๆ นาๆ อะเน้ออออ~~
 
อึ้ยยยย!~~ พีคคคคคคค ❤❤❤❤