“รู้สึกขอบคุณอยู่หน่อยๆ … จะว่าไม่ใช่ มันก็ไม่เชิง”
“โทษที … อันไหนแน่!?”
แล้วคนฟังก็บ่นงึมงำถามว่ารู้สึก หรือไม่รู้สึก พร้อมทำหน้าจริงจังแบบเพี้ยนๆ เหมือนเดิม จนต้องแกล้งทำหน้าหงุดหงิด ปล่อยให้เส้นเลือดปูดขึ้นตรงหน้าผาก ตะคอกเสียงดังโกหกไปว่า ไม่รู้สึกเฟ้ย!!
…ไม่รู้ทำไมเห็นหน้าแล้วหงุดหงิด…
พูดไม่ออกในเรื่องที่อยากพูด ได้แต่ผลัดกับตัวเอง ไว้ชนะเกมหน้าค่อยพูดแล้วกันมาเรื่อยๆ แต่ก่อนคำสัญญาเป็นหนึ่งในญี่ปุ่น ยังมีอีกเรื่อง คำที่ไม่มีโอกาสพูดมาตลอดตั้งแต่ปีก่อน ได้แต่ทำไฮไฟว์กันหลังจบแม็ทช์เท่านั้น
ตอนชนะคิริซากิไดอิจิ ท่ามกลางเสียงเฮทั้งจากคนในทีม และผู้ชมรอบสนาม คนที่ถูกเขาตะคอกใส่ให้เปลี่ยนตัวนั่งรออยู่บนม้านั่งหลังถึงขีดจำกัดของร่างกายก็ลุกเดินมา ทั้งที่เหงื่อชื้นพากันไหลออกมาไม่หยุดหลังจบการแข่ง ทั้งเปียกผม แขน หรือเสื้อทีม แต่ก็ต้องปั้นหน้าเหมือนหงุดหงิดให้คิ้วมาขมวดติดกันตรงหน้าผากทุกครั้งที่มองเห็นหน้ายิ้มๆ มองมา ยิ่งตอนเหมือนกับจะยิ้มอยู่ด้วยข้างในดวงตา ยิ่งต้องรีบหลบมองไปทางอื่น ก่อนจะเดินเข้าไปหาแล้วทำในสิ่งที่ตั้งใจ
แขนของคิโยชิยกขึ้นรอหลังจากเห็นเขายกมือขึ้น แรงฟาดจากการเหวี่ยงมือมาสัมผัสกันเพียงเสี้ยววินาทีตรงกลางฝ่ามือแทนความสำเร็จอีกก้าวหนึ่งไปสู่คำสัญญา แต่คำขอบคุณที่ตอนนั้นยังรู้สึกว่าทำใจลำบากถ้าจะพูด กลับถูกกลืนหายไปในเสียงประกบกันของฝ่ามือ แล้วหลังจากนั้นคำพูดที่ตั้งใจจะพูดก็ยังไม่มีโอกาสได้พูดออกไป
อากาศเย็นทำให้ต้องกระชับผ้าพันคอ เมื่อความชื้นจากฝนที่ตกลงมาในฤดูหนาวยิ่งเหมือนจะทำให้อุณหภูมิลดต่ำลงอีก ทั้งจากอากาศชื้นรอบๆ และจากเม็ดฝนที่ตกลงมาเป็นละอองหลังจากเพิ่งตกเม็ดหนักๆ ลงมาตอนเขากับคิโยชิเดินผ่านทางที่มีเพียงต้นไม้เหลือแต่กิ่งอยู่สองข้างทางเดิน
มือที่ปล่อยว่างอยู่ข้างตัวถูกคิโยชิคว้าไปจับไว้เหมือนเป็นเรื่องปกติทั้งที่ไม่ปกติ เคยมากสุดแค่นั่งใกล้กันหรือเผลอกระแทกโดนตัวระหว่างซ้อมแต่ก็เป็นการสัมผัสถูกกันแบบนักกีฬา เหมือนอย่างไฮไฟว์ที่ระยะหลังเริ่มยกแขนขึ้นประกบมือกันบ่อยหลังจากทำคะแนนแล้ววิ่งมาหากันในสนาม แต่ก็เป็นแค่วินาทีเดียวที่ฝ่ามือเปียกเหงื่อได้แตะโดนกัน
แต่ครั้งนี้ฝ่ามือเปียกฝนถูกดึงไปกุมไว้ เพราะตกใจเลยไม่กล้าจับมือทั้งที่โดนคนวิ่งนำอยู่กุมเอาไว้แน่น นอกจากยอมให้จับแล้ววิ่งตาม ไม่ได้ตะคอกใส่หรือตะโกนว่าเหมือนอย่างที่ผ่านมา และพอไม่ได้ระบายออกด้วยเสียงหรือแกล้งปั้นหน้าเป็นโมโห ความร้อนก็ก่อตัวตั้งแต่ในท้อง ผ่านหัวใจที่บีบรัดแน่นมาถึงใบหน้าให้รู้สึกร้อนวาบขึ้นทั้งที่อากาศเย็นจนน่าจะเป็นหวัด
นอกจากมือที่โดนดึงไปจับไว้แล้วพาวิ่งออกนำหน้าให้แขนตึงตามระยะห่างที่จงใจเว้นไว้ไม่กล้าเข้าใกล้ หรือผมสีน้ำตาลอ่อนที่มองเห็นน้ำฝนตกลงมาเป็นหยดค้างอยู่ตรงปลายผม ยังมีแผ่นหลังของคิโยชิวิ่งนำหน้า แล้วเหมือนเป็นครั้งแรกที่เขาฝืนเงยหน้าขึ้นหลบสายตาเลือกจะยอมให้ฝนเย็นๆ กระทบหน้าตอนเงยขึ้นมองกิ่งไม้ผลัดใบอยู่นาน กว่าจะตัดสินใจเปลี่ยนเป็นก้มหน้าแล้วยอมวิ่งตามโดยปล่อยให้ร่างกายที่สร้างความร้อนขึ้นมาเองค่อยๆ โดนฝนทำให้เย็นลง
ต้นไม้ที่ยังพอเหลือใบอยู่กลายเป็นที่บังฝนชั่วคราวระหว่างละอองฝนยังทำให้เสื้อผ้าเปียกชื้น ท้องฟ้าสีเทาก็ยังคงชุ่มไปด้วยน้ำจากก้อนเมฆด้านบนที่ยังตกลงมาไม่หมด ระหว่างน้ำตกผ่านใบไม้มาได้เพียงเล็กน้อยหรือบางหยดฝนจะหล่นลงจากใบไม้มาโดนเส้นผมให้รู้สึก ทั้งผ้าพันคอและเสื้อโค้ทก็ชื้นไปด้วยน้ำจากฝนจนทำให้หนาว แต่ก็ต้องจำใจกระชับผ้าพันคอให้ขึ้นมาปิดจนถึงคาง
ถึงจะฟังพยากรณ์อากาศเมื่อคืนแต่ก็ลืมใส่ใจหยิบร่มตอนออกมา จมูกที่เปียกน้ำฝนเริ่มเย็นจัดจนเผลอยกมือขึ้นใช้ปลายนิ้วเย็นไม่ต่างกันแตะไว้ตอนหายใจออกคล้ายกับพยายามรักษาความอบอุ่นเอาไว้ในร่างกายให้มากที่สุด ก็พอดีกับความอุ่นถูกส่งผ่านฝ่ามือใหญ่เป็นปลายนิ้วเอื้อมมาแตะจมูกตรงที่ว่างใกล้กับนิ้วของเขา
“ฝนเปียกจมูกฮิวงะ”
แล้วความร้อนที่สร้างขึ้นเองได้ก่อนหน้านี้ก็ถูกสร้างขึ้นมาอีก แต่คราวนี้เริ่มขึ้นตรงปลายจมูกก่อนจะข้ามหัวใจ แล้ววูบลงมาอยู่ในท้องอย่างรวดเร็ว นิ้วมือที่แตะโดนกันเพียงนิดเดียวก็รีบปัดออกทั้งฝ่ามือใหญ่ที่มาโดน หรือจะเป็นปลายจมูกที่รีบแตะเร็วๆ หลายทีเหมือนจะเช็ดหยดน้ำฝนที่ถูกสัมผัสอุ่นของปลายนิ้วอีกคนลูบออกให้ก่อนแล้ว
“ฮ่ะๆ โทษที”
มีเสียงเหมือนทั้งยิ้มแล้วหัวเราะ ตอนที่มือใหญ่เคลื่อนกลับไปวางแนบข้างตัวเหมือนเดิม แล้วคิโยชิก็คล้ายกับตั้งใจขยับออกห่างเพื่อเว้นที่ว่างระหว่างแขน และหลังมือให้กับเขา
พรีวิวฟิคส่วนของเราในแอนโธคิโยฮิวจะออกในงาน Comic Avenue 2 นี้ค่ะ ^ ^)
ทำร่วมกับ Little_Him / OMU / Shissosoka
YAOYUAY * 