[Fic Kurobas] Kiss or Peck (Takao x Midorima)

Title: Kiss or Peck
Author: Yaoyuay
Fandom: Kuroko no Basuke
Pairing: Takao x Midorima
Rating: PG-13
Warning: Yaoi
 
 
 
 
 
“…จัง…ชินจัง”
 
เปลือกตาหนักกะพริบถี่เมื่อเสียงแผ่วเบาเอ่ยเรียกชื่อตัวเองเริ่มดังชัดขึ้น ต่อให้ความมืดยังคงอยู่ขณะค่อยๆ ลืมตา นอกจากเสียงคุ้นเคยที่ดังอยู่สูงขึ้นไปแล้ว ชื่อเรียกสนิทสนมเป็นพิเศษก็มีเพียงคนเดียวที่ยอมให้เรียกโดยไม่ว่าอะไร และเมื่อแสงสว่างกลับมาพร้อมภาพที่เห็น ก็เป็นใบหน้ากลับหัวของคนที่มาคอยป้วนเปี้ยนอยู่ไม่ห่างแทบจะตลอดเวลา
 
“หลับเหรอ?”
 
 
 
 
“แค่พักสายตา”
 
เฉไฉตอบแก้อายจนต้องยกมือข้างถนัดขึ้นดันแว่น ความจริงเพราะอากาศดีของตอนบ่ายหลังของหวานเป็นซุปถั่วแดง พอทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มในห้องนั่งเล่น รวมกับมีลมเย็นๆ ของฤดูใบไม้ร่วงพัดเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดออกกว้าง มีผ้าม่านขาวกันไม่ให้ลมผ่านเข้ามาทำให้หนาวจนเกินไป หลังจากเสียงหัวเราะคิกคักของคนนั่งเล่นเกมอยู่ห่างออกไปเบาลง อากาศเย็นสบายก็ค่อยๆ ทำให้ผ่อนคลายจนไหล่เริ่มพิงไปกับโซฟา ต่อให้เป็นหนังสือเล่มที่อ่านค้างอยู่ก็ยังเอาชนะเปลือกตาหนักๆ ที่คอยจะปิดลงอยู่ตลอดไม่ได้
 
 
 
 
“พักนานไปเปล่า? ฉันเล่นเกมผ่านด่านแล้วถึงมาปลุกชินจังเนี่ย”
 
มีเสียงหัวเราะคิกคักเหมือนกลั้นขำตั้งแต่ประโยคแรกที่ถาม แล้วคนก้มลงมองหน้าเขากลับหัวก็เริ่มงอตัวเหมือนเกร็งท้องนานไปจนท้าวแขนลงบนพักโซฟามากขึ้น ระยะห่างของใบหน้าที่ตอนแรกพอดีอยู่แล้วกลับกลายเป็นน้อยลงแต่ก็ยังไม่ได้เบี่ยงหน้าหลบหรือลุกหนี เมื่อทาคาโอะไม่ได้ทำอะไรที่มากไปกว่ายังแค่ยืนหัวเราะอยู่กับที่
 
 
 
 
“มีระยะเวลามาตรฐานของการพักสายตาด้วยหรือไง”
 
 
 
 
“อุ๊บบบ!!! ฮ่าฮ่าฮ่า”
 
เสียงรัวหัวเราะของทาคาโอะดังขึ้นแทบจะต่อประโยคของเขาทันทีที่พูดจบ แทบกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่ทาคาโอะจะขำท้องแข็งแทบตายหลายทีเมื่อเขาเพียงแค่พูดประโยคธรรมดา หรือถือลัคกี้ไอเท็มอย่างเช่นแปีงลบกระดาน
 
“ไม่มีหรอกไม่มี หรือชินจังจะกำหนดเองก็ได้นะ อุ๊บบ!!”
 
 
 
 
แล้วเสียงหัวเราะก็ยังดังต่อเนื่องอีกจนเขาเริ่มขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจ นิ่งรอสักพักแรงสั่นไหวของแขนที่ท้าวลงมาใกล้ศีรษะถึงได้หยุดลง ทาคาโอะปาดน้ำตาจากหางตาแล้วถึงได้ก้มหน้ามาเม้มปากยิ้มให้เขาต่อ
 
“พักสายตาของชินจังครบหนึ่งชั่วโมงพอดี”
 
 
 
 
“เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว”
 
พอเฉไฉต่อไม่ได้ก็แกล้งทำหน้าดุบอกให้เปลี่ยนเรื่อง มีเสียงหัวเราะหลุดออกมาเบาๆ อีกทีหนึ่งแล้วคู่หูของเขาก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
 
 
 
 
“อ่านอะไรอยู่เหรอ”
 
ชะโงกข้ามมาจนเขาต้องเอนหน้าหลบเล็กน้อย ทาคาโอะพยักหน้าไปทางหนังสือที่เขาปิดวางลงบนตักแต่ยังเอานิ้วมือคั่นหน้าที่อ่านค้างเอาไว้อยู่
 
 
 
 
“หนังสือโชงิ”
 
 
 
 
“เห–? ชินจังก็เล่นเก่งอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
 
 
 
 
“…แต่ยังเอาชนะไม่ได้”
 
หลบสายตาไม่เงยขึ้นมองหน้าตั้งแต่ก่อนพูดจบประโยค เบือนสายตาหนีมองพื้นห้องจนกระทั่งตัดสินใจเงยขึ้นสบตาคนก้มหน้าอยู่ด้านบน ถึงได้เห็นว่าสายตาที่ก่อนนี้ยังมองลงมา กลับมองเลยไป
 
 
 
 
 
 
ทาคาโอะเองก็ไม่ได้มองเขา ไม่รู้ตั้งแต่ก่อนพูดเรื่องแพ้ชนะ หรือหลังจากความเงียบเข้ามาแทรกระยะห่างตรงกลางอย่างยาวนาน หยุดเวลาให้ทุกสิ่งนิ่งไม่เคลื่อนไหว แม้กระทั่งการขยับของร่างกายยังทำได้เพียงปล่อยลมหายใจให้เข้าออก
 
 
 
 
จนมีเสียงสูดหายใจเข้าแรงๆ การเคลื่อนไหวที่ถูกความเงียบสะกดเอาไว้กลับมาเหมือนเข็มนาฬิกาเริ่มเดิน ริมฝีปากที่เคยเห็นยิ้มหรือหัวเราะอยู่เสมอเม้มเข้าหากันเพียงแว้บเดียวจนเหมือนตาฝาด
 
 
 
 
“ฉันเชื่อว่าสักวันชินจังต้องชนะได้แน่”
 
ไม่ได้เอ่ยชื่อแต่แรกว่าหมายถึงใคร และทาคาโอะเองก็ตอบกลับมาโดยไม่เอ่ยชื่อคนที่เชื่อว่าเขาจะชนะเช่นกัน
 
 
 
 
 
 
ความเงียบกลับมาอีกครั้งเหมือนก่อนหน้า แต่สักพักก็หายไปเมื่ออยู่ๆ ใบหน้าที่ขยับเข้ามาใกล้อยู่แล้วยิ่งก้มลงมาใกล้มากขึ้น จะก้มลงดูหน้าปกหนังสือให้ชัดก็เห็นทีจะไม่ใช่ เมื่อหนังสือวางอยู่บนตักแต่ที่ทาคาโอะยื่นหน้าเข้ามาหากลับเป็นใบหน้าที่ยังเงยขึ้นมองอยู่ของเขา
 
 
 
ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนเข้าสู่ระยะอันตราย ถ้ามือยังขืนถือหนังสือโชงิไว้เหตุการณ์ที่เดาไปได้ก่อนแล้วต้องเกิดขึ้นแน่ ไวเท่าความคิด ปล่อยมือจากหนังสือโชงิได้ทันพร้อมลมหายใจจากปลายจมูกเป่ารดถูกปลายคาง ไม่สนแล้วว่าอ่านค้างไว้ถึงหน้าไหน ต่อให้ไม่มีที่คั่นหนังสือหรือปลายนิ้วคั่นไว้จนลืมเลขหน้า สองมือของเขาตอนนี้จำเป็นต้องทำหน้าที่อื่นเพื่อป้องกันตัวเองเอาไว้ก่อน
 
 
 
“ทาคาโอะ!”
 
ยกสองมือขึ้นจับใบหน้าด้านข้างเอาไว้ เกร็งทั้งแขนและข้อมือดันเอาไว้ไม่ให้อีกคนก้มลงมามากกว่าเดิม ส่งเสียงเรียกชื่อดุๆ แบบที่เคยทำประจำแต่ก็ยังมีเสียงหัวเราะตามมา คิกคักชอบใจทั้งเสียงและใบหน้าไม่พอยังพยายามขืนสู้มือก้มหน้าลงมาหาเขาใกล้กว่าเดิม
 
 
 
“หน่า..ชินจัง”
 
 
 
“ทาคาโอะ!!!!”
 
ส่งเสียงเรียกอีกครั้งตะเบ็งให้ดังกว่าเดิม แต่เหมือนยิ่งเรียกจะยิ่งทำให้คนชอบแกล้งยิ่งแกล้งมากขึ้น สองมือว่างอยู่ของคนที่กำลังจู่โจมยกขึ้นจากท้าวบนพนักพิงโซฟาเป็นจับมือเขาไว้ ออกแรงเกร็งมากกว่าจากที่เหมือนจะสู้แรงไม่ได้ในทีแรก ยื้อกันไปมาทั้งพยายามจะแกะมือเขาออกจากหน้าตัวเองไม่พอยังพยายามจะก้มหน้าลงมามากขึ้นอีก การปะทะกำลังข้อมือเกิดขึ้นจนแรงเกร็งทำให้แขนสั่น
 
 
 
 
 
 
เหมือนกับจะไม่มีใครชนะแรงของกันและกัน ถ้ากำลังงัดข้อตอนนี้คงไม่มีหลังมือฝ่ายไหนกระแทกลงบนโต๊ะ แต่เพราะทาคาโอะคือทาคาโอะ ถ้าไม่ก่อกวนก็คงไม่ใช่ทาคาโอะ ระยะห่างที่เหลือเพียงนิดระหว่างใบหน้าตรงริมฝีปาก นอกจากลมหายใจแรงๆ ที่พยายามเป่ารดปลายคางให้แรงขัดขืนอ่อนลง ริมฝีปากที่ตอนแรกยังยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่เปลี่ยนเป็นยื่นออกทำปากจู๋ให้กลายเป็นใกล้จะโดนจูบมากยิ่งขึ้น
 
 
 
ตกใจจนเผลอผ่อนแรง มือที่เคยจับใบหน้าด้านข้างดันไว้อยู่เผลอคลายจนถูกสองมือที่ยกขึ้นจับไว้แกะออกได้ ดันใบหน้าเอาไว้ไม่ได้แล้วไม่พอ ยังเป็นว่ามือเขาถูกเอาไปจับไว้แล้วใบหน้าที่จู่โจมอยู่ด้านบนก็ยิ่งได้ทีก้มลงมาอีก
 
 
 
“หยุด!!!! ทาคาโอะ”
 
หนทางที่เหลือสุดท้ายคือห้ามด้วยคำพูด ใช้เสียงดุเต็มที่แล้วแต่สุดท้ายระยะห่างของใบหน้าก็แทบไม่เหลือจนในที่สุดการตอบสนองโดยอัตโนมัติก็ทำให้เขาต้องยอมหลับตาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อสองมือถูกกุมอยู่และบีบแน่นขึ้น ลมหายใจอุ่นยังเป่ารดอยู่ชิดจนแทบร้อน และริมฝีปากก็แตะโดนกันเพียงแค่เฉียดผ่าน
 
 
 
…เอ๋?…
 
 
 
ใช่ ทาคาโอะไม่ได้จูบ แค่ริมฝีปากแตะลงมาโดนเพียงนิดเดียวอย่างรวดเร็ว ทั้งแปลกใจและอึ้งจนลืมตามอง สบกับสายตาเจ้าเล่ห์และรอยยิ้มมุมปาก ก่อนที่ความเร็วจนเพียงแค่เขาเผลอกระพริบตาหนึ่งครั้ง แก้มข้างซ้ายก็โดนปลายจมูกกดลงอย่างรวดเร็วพร้อมริมฝีปาก ก่อนที่แก้มข้างขวาก็โดนหอมอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน เพียงแต่ครั้งนี้ ทาคาโอะซุกจมูกลงมานาน สูดหายใจเข้าดังจนมีเสียง และก่อนจะเคลื่อนใบหน้าออก แก้มของเขายังคล้ายกับโดนริมฝีปากเม้มเบาๆ
 
 
 
“กำลังใจให้ชนะโชงินะ”
 
เสียงกระซิบข้างหูจบลงพร้อมกับคนพูดรีบวิ่งกลับไปหาเครื่องเกมหน้าโทรทัศน์เหมือนเดิม โชคดีที่ตำแหน่งนั่งของทาคาโอะหันหลังให้เขา ต่อให้ไม่ต้องเดาตอนนี้ก็รู้ว่าใบหน้าของเขาเองกำลังแดงมากลงไปจนถึงคอแน่ๆ เมื่อความร้อนพุ่งขึ้นมาสูงตั้งแต่หน้าอกผ่านมาทางลำคอ ทั้งที่ยกมือขึ้นมากุมใบหน้าเอาไว้แล้ว แต่หัวใจกลับยิ่งเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทุกที
 
 
 
…ไม่ใช่ตัวเขาเองหรอกที่ชนะ
 
แต่เป็นทาคาโอะต่างหาก ที่ชนะ…
 
 
 

– E N D –

 
 
 
 

x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x

 
เขียนส่งหัวข้อ “หอมแก้ม” ของ Kurobasu Weekly
หลังจากดูบาสตอน 56 แล้วพีคมาก มากกก มากกมากมากมาก
จนเจอหัวข้อหอมแก้มน่ารักมากเลยระเบิดพลัง TKMD รัวๆ เลยค่ะ XD

แอบใส่อะไรเล็กน้อยลงไปที่เหมือนจะหน่วงนิดหน่อยตรงให้หนังสือโชงิแทนท่านอาชาคิค่ะ U////U)
เป็นอารมณ์เหมือนความรักครั้งเก่าที่ยังนึกถึงอยู่ลึกๆ แต่สุดท้ายแล้วทาคาเหม่งของเราก็เอาชนะหัวใจชินจังได้ เย้ ♥ ♥
แต่พอเขียนแบบนี้แล้วกลายเป็นชอบ อาคาทาคามิโด ขึ้นมายังไงก็ไม่รู้เลยค่ะ O/////O)!!